Ο Σταυρός

Ο Σταυρός είναι πανάρχαιο Ελληνικό σύμβολο που συμβολίζει τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα Βορρά, Νότο, Ανατολή και Δύση και καθορίζει την πορεία των ψυχών προς την αθανασία και τη μεταθανάτια ζωή. Συμβολίζει επίσης τα τέσσερα στοιχεία της φύσης, το πυρ (φωτιά), το αήρ (αέρα), το ύδωρ (νερό) και τη γη (χώμα). Ο πραγματικός Σταυρός είναι ο ισοσκελής Σταυρός της αρχαίας Ελλάδος. Όλοι οι άλλοι Σταυροί είναι απομιμήσεις και αιρέσεις του Ελληνικού Θρησκεύματος από τα «Κρόνια Γένη» που διαφοροποιούν την ιστορία της ανθρωπότητας προκειμένου να ανακαταλάβουν το διαστημόπλοιο Γαία. Επί Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας οι θανατοποινίτες συνήθως σταυρώνονταν και μετά την σταύρωση του προφήτη Χρήστου, ο Σταυρός έγινε ιερό σύμβολο των Χρηστιανών. Αργότερα άλλαξε η ορθογραφία της λέξεως «Χρηστιανισμός» και αναγραφόταν με γιώτα (ι) όπως ο «Χριστός», που σήμαινε όμως Βαπτισμένος σε ποταμό από τη συνήθεια των Ελλήνων να βαπτίζονται σε ιερά ποτάμια.

Κατά την σταύρωση που ήταν τρόπος βασανισμού των κρατουμένων από τους Ρωμαίους, έπρεπε ο Σταυρός να βρίσκεται σε υψηλό σημείο για να είναι φανερή η τιμωρία του κρατούμενου στους πολίτες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Οι Ρωμαίοι είχαν δυσκολία να σηκώσουν το ξύλινο σταυρό και έβαζαν τον κρατούμενο να τον μεταφέρει ως το ύψωμα. Κάτι παρόμοιο είχαν κάνει και στον προφήτη Χρήστο που τον σταύρωσαν στο Γολγοθά. Στο ύψωμα ήταν σκαμμένος ο χώρος για να τοποθετηθεί ο επιμήκης σταυρός και έτσι άλλαξε η ιστορία και ο Σταυρός δεν είναι ισοσκελής σήμερα, αλλά επιμήκης στο κάτω του άκρο. Στην πραγματικότητα ο αληθινός εσταυρωμένος ήταν ο Ορφέας από τη Θράκη, ο Βασιλιάς των Κικόνων που πέθανε νωρίς για να αναστηθεί και να ξαναζήσει υπέρ του Βάκχου, της ποίησης, της μουσικής και του χορού. Βάκχος ήταν το ψευδώνυμο του Θεού Διονύσου στη Θράκη, τη Βόρεια Αφρική και την Αραβία.