Κατακλυσμοί
Η ιστορία του κατακλυσμού αποτελεί μια οικουμενική ιστορία, που σύμφωνα με ιστορικές και αρχαιολογικές ανακύψεις, περιγράφει ένα πραγματικό γεγονός. Είναι πλέον κοινά αποδεκτό από τους μελετητές, ότι οι αρχαίοι μύθοι περιέχουν στον πυρήνα τους μία συγκεκαλυμμένη αλήθεια, σε αντίθεση με το παραμύθι. Το ερώτημα λοιπόν στο οποίο καλούμαστε να δώσουμε απάντηση είναι όχι εάν ο κατακλυσμός συνέβη, αλλά πότε συνέβη. Έτσι σύμφωνα με όσα γνωρίζουμε σήμερα, το επίπεδο της θάλασσας σε οικουμενικό επίπεδο από το 15.000 π.X έως το 5.000 π.X, «ανέβηκε» περίπου 80 μέτρα. Το μεγαλύτερο μέρος της ανόδου συνέβη έως το 9.750 π.X περίπου, όταν η Μεσόγειος ξεχείλισε στoν Εύξεινο Πόντο ο οποίος έως τότε ήταν λίμνη. Νοτιότερα στην Μεσοποταμία, και συγκεκριμένα στην περιοχή του Τίγρη και του Ευφράτη η άνοδος της στάθμης των ποταμών προκαλεί εκτεταμένες καταστροφές στην ενδοχώρα γύρω στο 3.500-2800 π.Χ, ενώ το ίδιο συμβαίνει και με τον Νείλο γύρω στο 3.000 π.Χ. Αυτή την εποχή οι Σουμέριοι αναπτύσσουν τον πρώτο μεγάλο πολιτισμό της Μεσοποταμίας, ενώ σταδιακά οι Ακκάδες και άλλα σημιτικά φύλλα από το 3.000 έως το 2.500 π.Χ εισβάλουν στην χώρα. Ο Σαργών θα κατακτήσει τελικά την Σουμερία και περίπου το 2.125 η πόλη της Ουρ (τόπος γέννησης του Αβραάμ) θα ακμάσει. Με βάση τα παραπάνω οι κατακλυσμοί που θα μπορούσαν να έχουν μυθολογικά περιγραφεί, θα έπρεπε να είχαν συμβεί σε κάποιες ή σε όλες από τις παρακάτω περιπτώσεις; 15.000-10.000 π.Χ άνοδος του επιπέδου της θάλασσας οικουμενικά
10.000-9.000 π.Χ υπερχείλιση της Μεσογείου στον Εύξεινο Πόντο
3.000 –2.500 π.Χ έντονες βροχοπτώσεις και υπερχείλιση ποταμών στην Μεσοποταμία
Πίνακας: Η Άνοδος της θάλασσας μετά την εποχή των Παγετώνων
Η καμπύλη παριστάνει την άνοδο της στάθμης της θάλασσας (στον κάθετο άξονα) κατά την διάρκεια χιλιετηρίδων (στον οριζόντιο άξονα, σε χρονολογίες προ προφήτη Χρήστου).
Κατακλυσμός σύμφωνα με τους Έλληνες Θεούς και όπως έδωσαν την ιστορία στον φιλόσοφο Αριστοτέλη
Στην Ελληνική εκδοχή της ιστορίας τα πράγματα περιπλέκονται μιας και υπάρχουν μαρτυρίες όχι για έναν αλλά για τρεις κατακλυσμούς.
1. Του Ωγύγου
2. του Δευκαλίωνα
3. του Δαρδάνου.
Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη Σταγειρήτη, ο Ωγύγος πιστεύεται ότι ήταν ο πρώτος αυτόχθονος βασιλιάς της Αττικής. Οι Αθηναίοι πίστευαν ότι ήταν υιός της Θεάς Γαίας και αυτόχθων, ενώ άλλοι πίστευαν ότι ήταν υιός του Θεού Ποσειδώνα, επί της βασιλείας του οποίου έγινε ο πρώτος κατακλυσμός. Λογικά η πρώτη αυτή περιγραφή κατακλυσμού, πρέπει να αναφέρεται στην πρώτη περίπτωση της οικουμενικής ανόδου των υδάτων, που όπως είδαμε συνέβη γύρω στο 15.000 π.Χ-10.000 π.Χ .
Η δεύτερη ιστορία κατακλυσμού είναι αυτή του Δευκαλίωνα, για την οποία πρέπει να αναφερθεί ότι πολλοί ξένοι μελετητές τοποθετούν γύρω στο 1.500 π. Χ όπου συνέβη η έκρηξη της Θήρας με αποτέλεσμα τις τεράστιες καταστροφές που προκάλεσε το παλιρροιακό κύμα με την έκρηξη του ηφαιστείου. Κάτι όμως που δεν μπορεί να ισχύει διότι το παλιρροιακό κύμα δεν έχει σχέση με βροχόπτωση, αλλά με ύδατα που παρασύρθηκαν από το τεράστιο ωστικό κύμα της κατάρρευσης του ηφαιστείου και που είχαν ως αποτέλεσμα την καταστροφή του λαμπρού Μινωικού πολιτισμού. Είναι επίσης γνωστό ότι ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα προηγείται του κατακλυσμού του Δαρδάνου.
Σύμφωνα με τον Διόδωρο τον Σικελιώτη ο Δάρδανος καταγόταν από την Σαμοθράκη η οποία υπέστη καταστροφές από τις πλημμύρες. Κατόπιν τούτου ο Δαρδάνος πέρασε στην Μικρά Ασία όπου και ίδρυσε την πόλη που ονομάστηκε Τροία από τον εγγονό του Τρώα.
Οι αρχαιολόγοι έχουν ανακαλύψει 10 πόλεις την μία χτισμένη πάνω από την άλλη, με την πρώτη και αρχαιότερη να είναι χτισμένη περίπου το 3.000 π.χ. Άρα ο κατακλυσμός του Δαρδάνου πρέπει να συνέβη τότε ακριβώς γύρω στο 3.000 π. Χ, όταν συνέβησαν και οι καταστροφές στην Μεσοποτάμια και Αίγυπτο. Συνεπώς το πιο πιθανό είναι ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνος ως παλαιότερος του Δαρδάνου, να τοποθετείται γύρω στο 9.700 π.Χ, όταν όπως είδαμε παραπάνω συνέβη η υπερχείλιση της Μεσογείου στον Εύξεινο Πόντο. Μία ενδιαφέρουσα επίσης πληροφορία που μας δίνει ο Ηρόδοτος είναι, ότι την εποχή του Δευκαλίωνα στην Θεσσαλία υπήρχε θάλασσα, όπως αποκαλύπτεται και από το όνομα που της δόθηκε (Θεσσαλία - θέση θάλασσας – αλός στα αρχαία Ελληνικά ). Στην ιστορία του Δευκαλίωνα ο κατακλυσμός προκλήθηκε από την οργή του Θεού Δία ενάντια στο γιο του Πελασγού Λυκάονα. Αυτό συνέβη διότι όταν κάποτε ο Θεός Δίας επισκέφτηκε τους γιους του Λυκάονα, αυτοί θυσίασαν μυστικά τον αδελφό τους Νύκτιμο και τον κομμάτιασαν για να φτιάξουν μια σούπα, την οποία και πρόσφεραν στο Δία ο οποίος είχε μεταμφιεστεί σε φτωχό ταξιδιώτη. Ο Θεός Δίας δεν εξαπατήθηκε και τιμώρησε τους γιους του Λυκάονα, μεταμορφώνοντάς τους σε λύκους, ενώ επανέφερε στη ζωή τον Νύκτιμο. Η οργή του Δία ήταν τέτοια για τον ξεπεσμό των ανθρώπων που όταν επέστρεψε στον Όλυμπο, αποφάσισε να στείλει έναν κατακλυσμό με σκοπό να αφανίσει το γένος των ανθρώπων. Όμως ο Θεός Προμηθέας, που έμαθε τι σχεδίαζε ο Παντοκράτωρ Δίας, ειδοποίησε το γιο του, το βασιλιά της Φθίας Δευκαλίωνα για ό,τι επρόκειτο να συμβεί. Έτσι ο Θεός Δευκαλίωνας κατασκεύασε μία κιβωτό, την οποία γέμισε με διάφορα εφόδια κι επιβιβάστηκε σε αυτήν μαζί με την γυναίκα του την Πύρρα, κόρη του Επιμηθέα.
Όταν ξέσπασε ο κατακλυσμός, ο νότιος άνεμος φύσηξε με όλη του την ορμή και η βροχή έκανε τα ποτάμια και τη θάλασσα να υψωθούν, σαρώνοντας όλες τις πόλεις των ανθρώπων. Σε λίγες ημέρες όλη η γη είχε πλημμυρίσει, εκτός από ελάχιστες βουνοκορφές και όλα τα θνητά πλάσματα αφανίστηκαν εκτός από τους Θεούς Δευκαλίωνα και Πύρρα, που βρισκόταν στην κιβωτό. Επί εννιά ημέρες η κιβωτός έπλεε πάνω στα νερά έως ότου προσάραξε στην κορυφή του Παρνασσού. Όταν η βροχή σταμάτησε, ο Δευκαλίωνας έστειλε ένα περιστέρι να δει εάν υπήρχε αρκετή ξηρά, ώστε να βγουν από την κιβωτό. Όταν σιγουρεύτηκε ότι ο κατακλυσμός είχε σταματήσει, αυτός και η γυναίκα του αποβιβάστηκαν στην ξηρά και προσέφεραν θυσία στον Θεό Δία. Ο Δίας ευχαριστήθηκε μαζί τους κι έστειλε τον Θεό Ερμή να τους διαβεβαιώσει πως οποιαδήποτε επιθυμία τους θα ικανοποιούταν από τον άρχοντα των Θεών. Ο Θεός Δευκαλίωνας τότε και η Θεά Πύρρα μόνοι και απελπισμένοι πάνω στην γη ζήτησαν να μπορέσουν να αναστήσουν το ανθρώπινο γένος κι έτσι ο Θεός Δίας έστειλε τη Θεά Θέμιδα να τους πει τι έπρεπε να κάνουν. Έπρεπε να πάρουν πέτρες, που ήταν τα κόκκαλα της Μητέρας Γαίας και να τις πετούν πίσω καθώς προχωρούσαν. Όταν το έκαναν, οι πέτρες που πετούσε ο Δευκαλίωνας γινόταν άντρες και οι πέτρες που έριχνε η Πύρρα γίνονταν γυναίκες. Έτσι δημιουργήθηκε ξανά το γένος των ανθρώπων (εξού και η λέξη λαός από το Λάος που σημαίνει λίθος).
Από τον Δευκαλίωνα και την Πυρρά γεννιούνται παιδιά, πρώτον εκ των οποίων ήταν ο Έλλην, δεύτερος ο Αμφικτύων ο οποίος βασίλευσε μαζί με τον Κραναό στην Αττική και είχε κόρη την Πρωτογένεια. Απ' αυτήν και τον Θεό Δία γεννήθηκε ο Αέθλιος. Από τον Έλληνα και την Νύμφη Ορσηίδα γεννήθηκε ο Δούρος, ο Ξούθος και ο Αίολος. Αυτός λοιπόν ο Θεός Έλλην, από τον εαυτόν του ονόμασε Έλληνες, αυτούς που ονομάζονται Γραικοί από τον υιό του Δία και της Πανδώρας Γραικό και στα παιδιά του διαμοίρασε την Ελλάς. Ο Ξούθος παίρνοντας την Πελοπόννησο, από την Κρέουσα την κόρη τον Ερεχθέα, γέννησε τον Αχαιό και τον Ίωνα, από τους οποίους ονομάζονται οι Αχαιοί και οι Ίωνες. Ο Δώρος απ΄την άλλη πήρε τη χώρα πέρα από την Πελοπόννησο και από τον εαυτόν του ονόμασε τους κατοίκους του Δωριείς, ενώ ο Αίολος βασιλεύοντας στους τόπους γύρω από την Θεσσαλία, τους κατοίκους ονόμασε Αιολείς.
Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να επισημάνουμε ότι ο Πλάτωνας επίσης στη γνωστή ιστορία της Ατλαντίδος, μιλάει για τον καταποντισμό της Ατλαντίδος που συνέβη το 9.000 π.Χ, διότι οι άνθρωποι είχαν γίνει ασεβείς.
Σύμφωνα με τα παραπάνω αλλά και με τα διαθέσιμα γεωλογικά στοιχεία, είναι φανερό ότι οι κατακλυσμικοί μύθοι όπως όλοι οι αρχαίοι μύθοι, αποτελούν συγκεκαλυμμένες ιστορικές αλήθειες, που χρήζουν μελέτης αλλά και αποσυμβολισμού.
Όπως είπε εξάλλου και ο Αριστοτέλης :
"Ο εραστής του μύθου είναι κατά μία έννοια φιλόσοφος, γιατί ο μύθος συντίθεται από θαύματα"
Πηγή: Χλέτσος Βασίλης - "ΠΛΩΤΙΝΟΣ"
Δείτε επίσης:
Κατακλυσμός σύμφωνα με τους Κρόνιους Ασσύριους
