Ενεργειακά Κέντρα της Ελλάδος

Από την αρχαιότητα ο άνθρωπος επέλεγε να χτίσει τα ιερά των Ελλήνων Θεών που λάτρευε σε ιδιαίτερους τόπους που εξέπεμπαν μεγάλες ποσότητες διακριτής ενέργειας (ηλεκτρομαγνητισμού).

Αυτή η ενέργεια που ερχόταν από τα έγκατα της γης, και έχει άμεση σχέση με τις γραμμές Λέυ, γινόταν αισθητή από τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου, προσφέροντας κατά περίπτωση αισθήματα χαράς, λύπης, διαλογισμού, περισυλλογής, επαφής με το θείο και εν τέλει ψυχική ή σωματική ίαση. Γι αυτό το λόγο αυτοί οι τόποι δύναμης είναι διάσπαρτοι σε όλη την γη.

Οι γραμμές Λέυ ήταν γνωστές από την αρχαιότητα με πολλά ονόματα όπως, πράνα, τελλουρικά ρεύματα, μονοπάτια του δράκου, ρεύματα του ερπετού και άλλα. Στην ουσία πρόκειται για ενεργειακούς ποταμούς που ρέουν σε όλη την επιφάνεια της γης, σχηματίζοντας ένα πολύπλοκο πλέγμα που στα κομβικά σημεία ένωσης τους παρατηρείται αυξημένη αυτή η ενέργεια.

Τα ενεργειακά κέντρα που συγκεντρώνουν την περισσότερη θετική ή αρνητική ενέργεια στην Ελλάδα βρίσκονται διάσπαρτα σε όλους τους Ελληνικούς αρχαιολογικούς χώρους.