Έννοιες Σημαντικών Λέξεων
Αναλώνω: φθείρω, ξοδεύω αγαθά, ενέργεια, χρόνο, ανθρώπινο δυναμικό και άλλα συνήθως για κάποιο ανώτερο σκοπό. Αναλώθηκε στην υπηρεσία της πατρίδος.
Άνθρωπος: είναι το ον που δημιούργησαν οι Έλληνες Θεοί και διαθέτει σώμα, ψυχή και πνεύμα που του χαρίζουν την ικανότητα συνειδητοποίησης του χρόνου αφενός και αφετέρου του δημιουργούν φαντασία και εφευρετικότητα για την πραγμάτωση στόχων και την εξέλιξη πολιτισμού.
Αποκωδικοποίηση: σημαίνει ξεκλείδωμα του πνεύματος που ελεύθερο πλέον ταξιδεύει στον Κόσμο του φωτός, δηλαδή της αλήθειας.
Αρχαίος: ο πάρα πολύ ευγενής, ο φιλόσοφος που ήταν το πρώτο επάγγελμα των ακολούθων της αριστοκρατίας, αυτός που διδάχθηκε από τους Θεούς, που υπήρξε σε εποχή πολύ παλαιότερη από τη σημερινή.
Γλυπτική: είναι η τέχνη κατά την οποία στερεά υλικά (ξύλο, μάρμαρο, λίθος κλπ.) μετά από κατάλληλη επεξεργασία παίρνουν τη μορφή φανταστικών ή οπτικών αντικειμένων.
Δαήμων: έμπειρος, ειδήμων, επιτήδειος, που δρα ως αρχιεπιστήμων.
Δαιμόνιος: αυτός που κατάγεται από τον Θεό, θείος, πανέξυπνος, ασυγκράτητος, τρελός όταν δεν ελέγχει τις τεχνολογίες του.
Δαίμων: σημαίνει Θεός ή Θεά ορισμένων θείων προσώπων όπως της Αφροδίτης, χθόνια θεότητα της Κάτω Γαίας.
Δόγμα: θεμελιώδης αρχή που δεν υπόκειται σε έλεγχο ή σε κριτική και που γίνεται υποχρεωτικά δεκτή, η φιλοσοφική θεώρηση των ιδεών. Το δόγμα του Θεού Διός πως ο πλανήτης Γαία αντέχει για δέκα εκατομμύρια θνητούς.
Έθνος: σύνολο ατόμων που συνδέονται με κοινό ιστορικό παρελθόν, κοινά στοιχεία πολιτισμού, κοινά ιδανικά και έχουν κοινή διάλεκτο και θρησκεία. Στόχος κάθε ανθρώπινου έθνους εκτός των Κρονίων είναι η δημιουργία αυτοκρατορίας.
Ειδωλολάτρης: ετυμολογία (είδωλο+λατρεία). Αυτός που λατρεύει και θυσιάζει στα είδωλα, ακόμη και στον αντικατοπτρισμό του εαυτού του, διαπράττοντας ύβρη προς τους Θεούς.
ΕΛ: Θεός, φωτεινός Νους, οι Έλληνες Θεοί της μυθολογίας μας που ονομάζονται και Έλλην, ενώ οι θνητοί με Ι.Χ.Ω.Ρ. αποκαλούνται Έλληνες.
Ελλάς: σημαίνει Ήλιος και Λίθος(Πέτρα), σε ελεύθερη μετάφραση φωτεινό πετράδι των ΕΛ.
Ηθοποιός: ετυμολογία (ήθος+ποιώ). Αυτός που βλέπουν οι θεατές με ήθος, το σύνολο των ψυχικών ιδιοτήτων του Θεανθρώπου που αποκόμισαν οι θνητοί ακόλουθοί του, αυτός που ομορφαίνει, αναπαριστά ή ενσαρκώνει βιώματα της ψυχής στο ψυχοθεραπευτήριο θέατρο. Ο ατομικός χαρακτήρας του καλλιτέχνη όταν υποδύεται πρόσωπα θεατρικών ή κινηματογραφικών έργων. Θεός του θεάτρου είναι ο Διόνυσος, ο γιος του Θεού Διός.
Ημίθεος: Στην αρχαία ιστορία ορίζεται εκείνος που έχει έναν αθάνατο θεϊκό γονέα και έναν θνητό γονέα. Λέγεται για άντρα που ξεπερνάει σε γενναιότητα τους άλλους ή για γυναίκα που ξεπερνάει σε ομορφιά τα ανθρώπινα μέτρα.
Θνητός: αυτός που από τη φύση του είναι προορισμένος να πεθάνει, που η ύπαρξή του δεν είναι αιώνια. Ο απόγονος Ελλήνων Θεών, Δαιμόνων που είναι θνητός. Όλοι οι άνθρωποι είναι θνητοί.
Ιαπετικός: επίθετο του ονόματος Ιαπετός. Ο Ιαπετός ήταν γιος των Θεών Ουρανού και της Γαίας, σύζυγος της Κλυμένης με γιούς τους Προμηθέα, Επιμηθέα, Άτλαντα και Μενοίτιο.
Ιατρός: ο επιστήμονας που θεραπεύει στο όνομα των Θεών της ίασης του Απόλλωνος, του Ασκληπιού, της Υγείας με σκοπό οι ασθενείς του να επαναφέρουν την υγεία τους και να δράσουν υπέρ της κοινωνίας, εκφράζοντας τα Θελήματα των Έλλην Θεών. Οι νέοι ιατροί της Ελλάδος οφείλουν να δίνουν τον Όρκο του Ιπποκράτη στο ιερό Δημόσιο -των Θεών- σημείο της φύσης που αγαπούν, στην Επιστήμη της Ιατρικής και στους Καθηγητές που τους εκπαίδευσαν.
Ιεροφάντης: ο διδάσκων την τάξιν των θυσιών και της λατρείας, εξηγητής των θείων, ο μυών εις τα Ελευσίνια Μυστήρια, μυσταγωγός, μύστης. (Πηγή: Μύστες για Ιερείς)
Καθύπνηση: είναι η εκούσια(που γίνεται με τη θέληση του) βαθιά ύπνωση του θνητού που οδηγεί σε καρδιακή ανακοπή και στο θάνατό του, με σκοπό να παραδώσει ότι ιερότερο έχει την ψυχή του, στο Θεό Άδη. Στην αρχαία Ελληνική Κοσμική Διάλεκτο αποκαλείται καθύπνησις.
Κατασκευή: (ετυμολογία: κατά + σκεύη). Η ετοιμασία, οπλισμός, εξοπλισμός, επίπλωσις, έπιπλα, σκεύη, μηχανές, κατοικία, νοικοκυριό, πολιτική τάξις, κατάσταση κατά των κεραμικών σκευών που απεικόνιζαν αρχικά τον τρόπο ζωής των Θεών, Δαιμόνων και Θεοτήτων.
Μελωδία: είναι ο ευτυχής ήχος που αποτελεί την κατ’εξοχή μέθοδο της ψυχαγωγίας, δηλαδή είναι αυτός που δημιουργεί την αγωγή της ψυχής.
Μικρά Διονύσια: γιορτή χειμερινού ηλιοστασίου, στις 20-23 Δεκέμβρη υπέρ του Χριστού Διονύσου. Εκείνες τις ημέρες στολίζουμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο που είναι το έλατο το σύμβολο του Θεού Διονύσου.
Μυθολογία: Σημαίνει ομιλώ, διηγούμαι λόγια αληθή από την καρδιά, εξαιρετικής ιστορίας, άξια θαυμασμού. Ποιά είναι η υπόθεση του μύθου για τη συνάθροιση του λαού; (Πηγή: Ομηρικό Λεξικό, Ι.Πανταζίδου, Εν Αθήναις, Εκδόσεις Αναστάσιου Δ. Φεξή, 1901)
Ολύμπιοι: αυτοί που αναφέρονται στη μυθολογία ως Ολύμπιοι Θεοί στο Δωδεκάθεο. Σύμφωνα με τους Ρωμαίους αποκαλούνταν για Πάντα Θεοί και προέκυψε ο όρος Πάνθεον. Τα ονόματά τους είναι: Δίας, Ήρα, Ποσειδών, Δήμητρα, Απόλλων, Άρτεμις, Αφροδίτη, Αθηνά, Ήφαιστος, Άρης, Ερμής, Εστία. Την Θεά Εστία αντικατέστησε αργότερα ο Θεός Διόνυσος.
Ομορφιά: η ιδιότητα του όμορφου ανθρώπου, πράγματος να μοιάζει στους Θεούς του. Εσωτερική ομορφιά, για τα ψυχικά και πνευματικά χαρίσματα που διαθέτει κάποιος και Εξωτερική ομορφιά, για το πρόσωπο και την εμφάνιση πραγμάτων. Θεά της ομορφιάς είναι η Aφροδίτη.
Ορθοδοξία: ετυμολογία (ορθή+δόξα). Ορθή γνώμη ή δοξασία, η σωστή πίστη, το σωστό δόγμα, || (μτφ.) η πιστή προσήλωση στη θεωρούμενη σωστή μορφή μιας θεωρίας ή δόγματος || το πρωταρχικό δόγμα της Ανατολικής Χριστιανικής Εκκλησίας το 317 μ.Χ, ότι Χριστός θα είναι ο Διόνυσος, ο γιος του Θεού Διός. Βαπτίστηκε Χριστιανός Ορθόδοξος.
Πλούσιος: αυτός που έχει εξασφαλίσει όλες του τις ανάγκες και έγινε πνευματικός άνθρωπος, ο πολύ μορφωμένος, ο υγιής που δείχνει όμορφος, ο ενάρετος, που απαρνήθηκε τον υλιστικό τρόπο ζωής και ακολούθησε το δρόμο του Θεού, αυτός που είχε «Γνώθι Σ’αυτόν» δηλαδή αυτογνωσία και εργάστηκε σε όλη τη διάρκεια της ζωής του για τo μεταθανάτιο βίο. Ο Σωκράτης ήταν πλούσιος σε αρετές, γι’αυτό το Δελφικό Μαντείο τον χαρακτήρισε ως σοφότερο των θνητών ανθρώπων.
Ποίηση: είναι η μορφή έντεχνου λόγου με χαρακτηριστικά στοιχεία τον ρυθμό, το ύφος και το μέτρο. Διακρίνεται σε Επική, Λυρική, Διδακτική και Ελεγειακή, επίσης είναι η τέχνη της σύνθεσης, της δημιουργίας λογοτεχνικών έργων σε στίχους. Θεός της ποίησης είναι ο Απόλλων, ο γιος του Δία και της Νύμφης Λητούς.
Τραγούδι: μελοποιημένοι στίχοι, ποίημα που τραγουδιέται, αφηγηματικό ποίημα, προϊόν λαϊκής δημιουργίας, που ήταν προορισμένο να τραγουδιέται. Η Ομήρου Οδύσσεια και η Ιλιάδα ήταν τραγούδια που ψάλλονταν στις αυλές των Βασιλέων.
Υλικολάτρης: ετυμολογία (υλικό+λατρεία). Αυτός που υπερβάλλει, λατρεύει και θυσιάζει στα υλικά προσδίδοντάς τους ιερές ιδιότητες, διαπράττοντας ύβρη προς τους Θεούς.
Φιλοσοφία: σημαίνει φίλος της σοφίας, η φιλοσοφία είναι η αγάπη για τη γνώση
Χωριάτης: αυτός που ζει στο χωριό κοντά στους αγρούς και ασχολείται με τα χωράφια, τα καρποφόρα δέντρα, την εκτροφή ζώων και ιχθύων με σκοπό την εφαρμογή του Ελληνικού Οικονομικού Συστήματος.
