Οι Σπείρες

Η σημασία της σπείρας στην αρχαία Ελληνική φιλοσοφία πηγάζει από την κίνηση της ενέργειας. Ο τυφώνας για παράδειγμα αποτελεί μια σπείρα με το κέντρο της στην ουσία ένα κενό, όπου επικρατεί απόλυτη νηνεμία και καθαρός ουρανός. Ο δάσκαλος Μιχαήλ Άιβανχοφ παρακινούσε να διαβάζουμε πρώτα απ'όλα το μεγάλο βιβλίο της φύσης που ανοίγεται παντού μπροστά μας και ο Σωκράτης όπως όλοι οι μεγάλοι φιλόσοφοι έλεγε να μάθουμε πρώτα τον εαυτό μας και μετά να αναζητήσουμε τον κόσμο.

Η σπείρα λοιπόν είναι το πλησιέστερο φαινοτυπικά σύμβολο στον αρχέτυπο εαυτό μας, αυτό που είναι η μόνη πραγματικότητα και η αρχή των πάντων και απ'αυτό εκπορεύονται τα πάντα. Οι αρχαίοι πρόγονοι μας ήξεραν την μεγάλη μυστική της σημασία, γι'αυτό σχεδίαζαν τις σπείρες παντού. Από τους ναούς και τις ασπίδες των πολεμιστών μέχρι τα μαλλιά των γυναικών και τα κοσμήματα τους.Σπείρες υπάρχουν παντού στη φύση και έχουν πάντα δυο κατευθύνσεις. Τη δεξιόστροφη που θα

λέγαμε ότι εκπορεύει την ουσία από το κέντρο της και την αριστερόστροφη που απορροφά τα πάντα ξανά μέσα της, όπως μια μαύρη τρύπα στο κέντρο ενός Γαλαξία, που απορροφά όλη την ύλη ακόμη και το φώς. Ίσως από την άλλη πλευρά της, η μαύρη τρύπα να εκπορεύει το φως, τα υποατομικά σωματίδια και την ύλη για την κατασκευή νέων άστρων. Έτσι φαίνεται να δουλεύει και το σύμπαν. Εξέλιξη και μετά ενέλιξη (παρακμή) έλεγαν οι αρχαίοι. «Πυρ Αείζωον που ανάβει και σβήνει με μέτρο» κατά τον φιλόσοφο Ηράκλειτο.Δεν είναι το άθροισμα των εαυτών μας ο μεγάλος εαυτός αλλά ο κάθε εαυτός είναι ο μεγάλος εαυτός. Με μοντέλο-μήτρα λοιπόν φτιάχνεται η άπειρη δύναμη του εαυτού μας που καθορίζει τα πάντα γύρω μας. Όλο τον φαινομενικό κόσμο που αισθανόμαστε και νοούμε. Οι υπερχορδές της μοντέρνας φυσικής φαίνεται να είναι το πρώτο ένδυμα της σπείρας, για να ακολουθήσουν τα υποατομικά και άλλα σωματίδια του Θεού.

Δυστυχώς ως ιερότατο σύμβολο η σπείρα αλλοιώθηκε από τους «αδελφούς-λύκους χριστιανούς» με στρεβλώσεις τύπου μαιάνδρου, λαβύρινθους κ.α., ενώ απέκτησε και την κακή της έννοια ως ομάδα-συμμορία. Η σπείρα αποτελεί άλλωστε το ερέθισμα για την αναζήτηση του εαυτού μας. Είναι το απολύτως κενό ον-μη-ον κατά τον Δημόκριτο, η Στέρηση κατά τον Αριστοτέλη, το έναυσμα για την βύθιση στη θάλασσα της αναζήτησης του εαυτού μας.

Πηγή: http://kokkinokoupi.blogspot.gr/