Ελληνική Κοσμική Διάλεκτος

Η Eλληνική Διάλεκτος είναι μια Κοσμική διάλεκτος, που ομιλείτε από δεκάκις πληθυσμό σε όλο τον Κόσμο, που αποτελείται από 7 παράλληλα σύμπαντα. Οι Κρόνιοι (Nephelims) που είναι πολυπληθέστεροι των ανθρώπων στο διάστημα, αναγνωρίζουν ότι είναι η ανώτερη και πληρέστερη διάλεκτος όλων. Από τις επισκέψεις εξωγαίηνων στη Γαία γνωρίζουμε, ότι τα

πράσινα ανθρωποειδή, οι γκρίζοι, οι κάπροι, οι ερπετάνθρωποι, οι πιθηκάνθρωποι και όλες οι άλλες φυλές, πως μιλούν την Ελληνική, διότι είναι η αρχαιότερη και εξυπνότερη διάλεκτος. Ακόμη και ο Δημιουργός που πραγματοποίησε τη μεγάλη σχάση πριν από 7,7 τρισεκατομμύρια χρόνια και δημιουργήθηκαν αργότερα τα αστέρια, ομιλούσε την Ελληνική κοσμοδιάλεκτο, ακριβώς όπως και η Θεά Γαία με τον Θεό Ουρανό. Διάστημα σημαίνει χώρος που αποτελείται από τον Κόσμο που περικλείει 7 σύμπαντα, με δισεκατομμύρια γαλαξίες και ηλιακά συστήματα. Ονομάζεται διάλεκτος, διότι ο Θεός Δίας μας έδωσε λέξεις. Η Ελληνική κοσμοδιάλεκτος έχει πολεμηθεί πολλές φορές, από τα Κρόνια γένη της Γαίας, που είναι οι μεταλλαγμένοι που έχουν κάποιο ποσοστό ζώου στο γονίδιό τους. Ως μεταλλαγμένοι παρουσιάζουν κακία, ζήλια και φθόνο για αυτούς που ξέρουν, καθώς οι ίδιοι δεν μπορούν να επιτύχουν τα στοιχειώδη μόνοι τους, παρά κυρίως μέσω των συνωμοσιών τους. Η Ελληνική ομιλείτε σήμερα επί της Γαίας, από τους κατοίκους της Ελλάδας, τους Έλληνες ομογενείς και πολλούς άλλους που βρίσκουν σταδιακά την καταγωγή τους που είναι Ελληνική.

Έλληνας σημαίνει παιδί Θεού, που ομιλεί την Ελληνική διάλεκτο, έχει ΙΧΩΡ στο αίμα του, το αίμα των Ολύμπιων Θεών και δοξάζει τους Έλληνες Θεούς, με κεφαλή τους Ολύμπιους.

Περαιτέρω όμως, καθώς όλοι οι άνθρωποι έχουν ψυχή, γνωρίζουμε ότι στη μεταθανάτια ζωή τους, μόλις φύγει η ψυχή από το σώμα τους και πάει στην Κάτω Γαία, η ψυχή αρχίζει να μιλάει Ελληνικά. Στην Άνω Γαία οι ψυχές ομιλούν τη διάλεκτο της χώρας τους, τη διάλεκτο που ο πολιτισμός τους, τους έμαθε και στη Κάτω Γαία ομιλούν την Ελληνική, καθώς κατά τη δημιουργία όλες οι ψυχές και τα πνεύματα ομιλούσαν Ελληνικά. Αυτό έχει αποδειχθεί και στους ανθρώπους που έζησαν την επιθανάτια ζωή, καθώς πεθαίνουν για λίγο και όταν επανέρχονται δυσκολεύονται να μιλήσουν, διότι ομιλούσαν Ελληνικά ως ψυχές και πρέπει να θυμηθούν την τοπική τους διάλεκτο.

Η Ελληνική διάλεκτος δεν έχει σχέση με τις ινδοευρωπαϊκές διαλέκτους. Είναι μια διαστημική διάλεκτος, μητέρα όλων των διαλέκτων, που έδωσε τις βάσεις για διάλογο στους ανθρώπους. Καθώς η Γαία είναι τεχνητός πλανήτης 6,7 δισεκατομμυρίων ετών, το διαστημόπλοιό μας η Γαία δεν είχε αρχική διάλεκτο παρά ήρθε ο τρόπος επικοινωνίας από τα αστέρια. Είναι μια μουσική διάλεκτος που αποπνέει γοητεία και μυστικισμό, καθώς κάθε της λέξη κρύβει μια έννοια. Η Ελληνική διδάχθηκε αρχικά από τους Θεούς στους θνητούς πολύ πριν την αρχαία Ατλαντίδα και το 9.700 π.Χ , αργότερα όμως διαφοροποιήθηκε από τους Κρόνιους μεταλλαγμένους που είχαν καταλάβει τη Γαία

και δημιουργήθηκαν τα σανσκριτικά, οι διάλεκτοι των Αιγυπτίων, των Μεσοποταμίων, των Ισραηλιτών και όλων των άλλων λαών. Αργότερα επανήλθε η Ελληνική από τα αστέρια με την κάθοδο των Ελλήνων στη Γαία, περίπου το 1400 π.Χ, αλλά περιορίστηκε ξανά με τη δημιουργία του Λατινικού αλφαβήτου από τους Χαλκιδείς της Ελλάδος το 300-100 π.Χ, που έδωσαν αλφάβητο στους πρώτους αποίκους της Κύμης της σημερινής Ιταλίας. Στη συνέχεια διαφοροποιήθηκαν όλες οι λατινικές διάλεκτοι και σήμερα επί της Γαίας έχουμε καταγράψει χιλιάδες διαλέκτους. Στην Ελληνική ωστόσο, έχουμε γραπτά κείμενα από τον 15ο αιώνα π.Χ. μέχρι σήμερα. Υπήρχαν όμως ορισμένοι Έλληνες άνθρωποι στην Γαία, που έχτισαν τις Ελληνικές πυραμίδες και έδωσαν πάλι τον πολιτισμό στη Γαία πριν τον 15ο αιώνα π.Χ . Γνωρίζουμε ότι είχαν έρθει από τον αστερισμό της Άρκτου και διέμεναν στην Αρκαδία της Ελλάδος και αλλού. Το Ελληνικό αλφάβητο είναι προσευχή και επίκληση προς τον Θεό Ήλιο, τον γιο του Θεού Υπερίων και της Θεάς Θείας, προκειμένου να φωτίσει και να επιστρέψει στη Γαία για να εκπολιτίσει τους ανθρώπους. Ο Θεός Ήλιος αποκαλείτε και Ακόλουθος του Φωτός, διότι ακολουθεί το ηλιακό φως, ακούγοντας τα λόγια και τις σκέψεις των ανθρώπων με της ημέρας το φως. Γι’αυτό οι άνθρωποι πρέπει να προσέχουν τα λόγια τους και ειδικά τα όσα λέγονται για τους Θεούς τους, διότι οι Θεοί βρίσκονται παντού και ακούνε τα πάντα.

Γεωγραφική εξάπλωση

Η Ελληνική υπήρξε στην αρχαιότητα η πιο διαδεδομένη διάλεκτος, στην Μεσόγειο και στην Νότια

Ευρώπη, κυρίως εξαιτίας του πλήθους των αποικιών που είχαν ιδρυθεί από τους Έλληνες στις ακτές της Μεσογείου και έφτασε να είναι η διάλεκτος του εμπορίου ακόμα και μέχρι τα τέλη της Αλεξανδρινής περιόδου. Η Ελληνική σήμερα αποτελεί τη μητρική διάλεκτο περίπου 12 εκατομμυρίων ανθρώπων, κυρίως στην Ελλάδα και την Κύπρο. Εξαιτίας της μετανάστευσης η διάλεκτος ομιλείται ακόμα σε χώρες-προορισμούς Ελληνόφωνων πληθυσμών μεταξύ των οποίων η Αυστραλία, ο Καναδάς, η Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ρωσία, η Σερβία και οι Ηνωμένες Πολιτείες. Συνολικά υπολογίζεται ότι ο συνολικός αριθμός ανθρώπων που μιλούν Ελληνικά ως πρώτη ή δεύτερη διάλεκτο είναι γύρω στα 14 εκατομμύρια.

Επίσημη κατάσταση της διαλέκτου

Είναι η επίσημη διάλεκτος της Ελλάδας και της Κύπρου. Είναι μία από τις 23 επίσημες διαλέκτους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επίσης είναι αναγνωρισμένη μειονοτική διάλεκτος στην Αλβανία, την Αρμενία, την Ιταλία, την Ρουμανία και την Ουκρανία.

Φάσεις εξέλιξης

Ιστορία της Ελληνικής διαλέκτου

• Πρωτοελληνική (περ. 3000 π.Χ.)

• Μυκηναϊκή (περ. 1600–1200 π.Χ.)

• Αρχαία ελληνική

(περ. 800–300 π.Χ.)

Διάλεκτοι:

(από το 1700) Δημοτική, Καθαρεύουσα Διάλεκτοι:

Καππαδοκική, Κυπριακή,

Κατωιταλική , Κρητική

Ποντιακή, Τσακωνική, Ρωμανιώτικη

Πρωτοελληνική

Για την πρώτη φάση (πρωτοελληνική) η οποία τοποθετείται πριν το 1600 π.Χ., οι όποιες γνώσεις μας για την ελληνική διάλεκτο βασίζονται σε τεχνικές επανασύνθεσης που προκύπτουν από τη συγκριτική γλωσσολογία. Η πρωτοελληνική είχε 7 πτώσεις (ονομαστική, γενική, δοτική, αιτιατική, αφαιρετική, τοπική, κλητική). Είχε τρεις φωνές (ενεργητική, παθητική, μέση) και τρεις αριθμούς (ενικός, δυϊκός, πληθυντικός). Σημαντικό χαρακτηριστικό της, ήταν ο μουσικός τόνος. Ο τόνος στα αρχαία Ελληνικά δεν αντιστοιχούσε σε αύξηση της έντασης της φωνής αλλά σε αύξηση του τονικού ύψους.

Μυκηναϊκή Ελληνική

Στην αμέσως επόμενη φάση (μυκηναϊκή ελληνική), η οποία μαρτυρείται από τις πινακίδες της Γραμμικής Β΄ και από ορισμένους στίχους των Ομηρικών επών, παρατηρούμε εξίσου πολλούς αρχαϊσμούς. Π.χ. η γενική των ονομάτων σε -ος σχηματιζόταν με την κατάληξη –οιο, ενώ υπάρχει φθόγγος που συμβολίζεται με «q». Οι πτώσεις αφαιρετική και τοπική διατηρούνται, αλλά σε περιορισμένο βαθμό.

Κλασική Ελληνική

Στην κλασική ελληνική, αρχαιότερα κείμενα της οποίας είναι τα Ομηρικά έπη και αρχαιότερο τεκμήριο η επιγραφή του Διπύλου, το βασικότερο χαρακτηριστικό είναι η υψηλή διαλεκτική διαφοροποίηση, η οποία οφείλεται πιθανότατα στην πολυδιάσπαση του ελληνόφωνου κόσμου σε διάφορα κρατίδια. Ως προς το αν οι βασικές διάλεκτοι της κλασικής εποχής (ιωνική, αιολική, δωρική κ.λπ.) δημιουργήθηκαν στην Ελλάδα λόγω της πολιτικής πολυδιάσπασης των Ελλήνων ή «ήρθαν» μαζί με τα αντίστοιχα φύλα κατά την εποχή του Χαλκού, οι γνώμες διίστανται. Φαίνεται πως δεν αποκλείεται να συνέβησαν και τα δύο. Πάντως οι διάλεκτοι της κλασικής εποχής διέφεραν αρκετά μεταξύ τους και δεν θα ήταν υπερβολή να υποστηριχθεί ότι οι ομιλητές τους βρίσκονταν πολλές φορές στα ακραία όρια της αλληλοκατανόησης. Μία από τις σημαντικότερες διαλέκτους της κλασικής εποχής ήταν η αττική διάλεκτος, που χρησιμοποιούνταν κυρίως στην Αθήνα αλλά και ως διάλεκτος των φιλοσόφων και των επιστημόνων. Η αττική διάλεκτος προέρχεται από την ιωνική, τη βασική διάλεκτο των Ομηρικών επών, με αρκετές δωρικές επιδράσεις. Υιοθετήθηκε ως επίσημη διάλεκτος όλης της Ελλάδας από τον Φίλιππο τον Μακεδόνα και του ελληνιστικού κόσμου από τον γιο του Αλέξανδρο. Από αυτήν προέρχονται απ' ευθείας σχεδόν όλες οι μεταγενέστερες ελληνικές διάλεκτοι.

Ελληνιστική κοινή

Αποτέλεσμα της χρήσης της αττικής διαλέκτου, ήταν οι σαρωτικές αλλαγές σε όλα τα επίπεδα της γλώσσας. Έτσι:

Η προφορά άλλαξε ριζικά με κυριότερο χαρακτηριστικό την προφορά των ει, η, υ, υι ως «ι» (ιωτακισμός) και την απώλεια των φθόγγων F (w) και H (δασεία).

Ο δυϊκός αριθμός, το απαρέμφατο και η μέση φωνή χάθηκαν.

Απλοποιήθηκε σημαντικά το σύστημα κλίσης ονομάτων και ρημάτων.

Το αποτέλεσμα όλων αυτών των μεταβολών ήταν η Ελληνιστική Κοινή, η οποία μαρτυρείται κυρίως στην Καινή Διαθήκη. Είναι χαρακτηριστικό ότι την ίδια εποχή έχουμε και τους πρώτους αττικιστές, αυτούς που θεωρούσαν απαραίτητη τη διατήρηση της «αυθεντικής» αττικής διαλέκτου, τουλάχιστον στο γραπτό λόγο.

Μεσαιωνική Ελληνική

Η Ελληνιστική κοινή εξελίχθηκε στη μεσαιωνική Ελληνική, αυτό φαίνεται κυρίως από δημοτικά τραγούδια. Τελευταία φωνολογική μεταβολή κατά το 10ο αιώνα ήταν ο ιωτακισμός και του «οι» και του «υ» που ως τότε προφερόταν ως [y], δηλαδή σαν το γαλλικό «u».

Νέα ελληνική

Τα όρια μεταξύ νέας Ελληνικής και μεσαιωνικής Ελληνικής δεν είναι ιδιαίτερα σαφή, πάντως τοποθετούνται χονδρικά κάπου στα τελευταία χρόνια του Βυζαντίου. Κατά την περίοδο αυτή, είχαμε μια εξίσου έντονη διαλεκτική διαφοροποίηση η οποία συνεχιζόταν μέχρι πριν μερικές δεκαετίες.

Η Ελληνική διάλεκτος έχει επηρεάσει όσο και επηρεαστεί από τις άλλες διαλέκτους. Ελληνικές λέξεις χρησιμοποιήθηκαν στις επιστήμες διεθνώς, συχνά όμως με αλλαγμένη τη σημασία τους, ενώ πολλοί όροι, που δεν υπήρχαν στην Ελληνική, έχουν φτιαχτεί με βάση Ελληνικές ρίζες, συχνά μάλιστα σε συνδυασμό με λατινικές. Αντίστοιχα και η Ελληνική διάλεκτος έχει δανειστεί λέξεις, σημασίες λέξεων και γραμματικές δομές από τις προελληνικές μέχρι και τις σημερινές διαλέκτους . Επιπλέον δανείζεται ξανά λέξεις που είχε δανείσει πρώτη σε άλλες διαλέκτους.

Γραφή

Η πρώτη γραφή που αποδεδειγμένα χρησιμοποιήθηκε για τη γραφή της Ελληνικής διαλέκτου

είναι η Γραμμική Β περίπου τον 15ο αιώνα π.Χ.. Το Ελληνικό αλφάβητο άρχισε να χρησιμοποιείται από τον 9ο αιώνα π.Χ.. Το 403 π.Χ. έγινε στην Αθήνα η μεταρρύθμιση του Αρχίνου ο οποίος διαμόρφωσε το αττικό αλφάβητο στηριζόμενος στο Ιωνικό. Το αλφάβητο που προέκυψε ονομάστηκε και Ευκλείδειο αλφάβητο γιατί η μεταρρύθμιση έγινε το δεύτερο έτος της 94ης Ολυμπιάδας επί άρχοντος (επωνύμου) Ευκλείδου. Το παλιό αττικό αλφάβητο ήταν: Α,Β,Γ,Δ,Ε,F,Ζ,Η,Θ,Ι,Κ,Λ,Μ,Ν,Ο,Π,Ϟ,Ρ,Σ,Τ,Υ,Φ,Χ. Το Λ, το Ρ και το Ϟ το έγραφαν ως L, R και Q. Παρόμοια το έγραφαν και οι Κυμαίοι οι οποίοι έδωσαν το αλφάβητό τους στους Ιταλιώτες. Το Χ είχε τη μορφή σταυρού (+). Αρχικά χρησιμοποιούσαν το Ε για τους φθόγγους Ε, Η και ΕΙ! Με το Ο αναπαριστούσαν το Ο, Ω και ΟΥ! Με τη μεταρρύθμιση αφαιρέθηκαν τα γράμματα Ϝ και Ϟ τα οποία είχαν περιπέσει σε αχρησία και υιοθετήθηκαν τα γράμματα Ξ, Ψ και Ω. Το Η δεν αντιστοιχούσε πλέον στο δασύ πνεύμα 'h' αλλά στο μακρύ 'e'. To Ω αντιστοιχούσε στο μακρύ 'ο'. Το Ξ αντικατέστησε το σύμπλεγμα 'ΧΣ' και το Ψ αντιστοίχως το σύμπλεγμα 'ΦΣ' (διπλά σύμφωνα). Σε όλη την αρχαιότητα το αλφάβητο περιελάμβανε μόνο τις μορφές των γραμμάτων που σήμερα τις λέμε κεφαλαία. Είναι η λεγόμενη μεγαλογράμματη γραφή. Από τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες, η επιθυμία των γραφέων να γράφουν πιο γρήγορα, καθώς επίσης και η ανάγκη να χωρούν περισσότερες πληροφορίες στα, μικρά σε μέγεθος αλλά και ακριβά, φύλλα παπύρου ή περγαμηνής, οδήγησαν σιγά σιγά στη διαμόρφωση των μορφών των γραμμάτων που σήμερα λέγονται πεζά. Αυτή είναι η μικρογράμματη γραφή. Αυτή η διαδικασία μεταβολής της μορφής των κεφαλαίων γραμμάτων είχε συμπληρωθεί μέχρι τον 9ο αιώνα. Σήμερα η Ελληνική Διάλεκτος, εξακολουθεί να γράφεται με απλοποιημένο, το αρχαίο ελληνικό αλφάβητο.