Ο πολύτιμος άρτος των αρχαίων

Τα δημητριακά αποτελούσαν την κύρια βάση της διατροφής για τους αρχαίους. Αλλά τόσο το σιτάρι όσο και το κριθάρι δεν ήταν σε αφθονία για τους Αθηναίους, έτσι αναγκάζονταν να το εισάγουν από άλλα μέρη. Το αλεύρι από κριθάρι, ζυμωμένο σε γαλέτες ήταν ο πιο συνηθισμένος καθημερινό άρτος και ονομαζόταν μάζα.

Στη ζύμη του άρτου έβαζαν διάφορα καρυκεύματα, όπως μάραθο, δυόσμο και μέντα για να πάρει ο άρτος μια διαφορετική νοστιμιά. Το σημερινό σουσάμι δεν υπήρχε διαδεδομένο στην αρχαία Ελλάδα.

Ακόμη οι αρχαίοι είχαν τα εξής είδη άρτου:

• Το σιμιγδαλένιο, τον άρτο από χοντράλευρο, τον άρτο από διάφορα γεννήματα, από ένα είδος σίκαλης της Αιγύπτου και τον «άρτο από κεχρί». Λόγω της μεγάλης «αγάπης» των Αθηναίων για τον άρτο, του έδιναν διάφορα ονόματα, ανάλογα με τον τρόπο που ψηνόταν, όπως: «Ιπνίτης» ήταν ο άρτος που έψηναν μέσα σε λιθόχτιστο φούρνο.

• «Εσχαρίτης» ο άρτος που ψηνόταν στις σχάρες.

• «Άρτο τυρόεντα» ήταν κάτι αντίστοιχο με τη σημερινή τυρόπιτα.

• «Κριβανίτης άρτος» γινόταν από σιμιγδάλι.

Το «όφωρος» ήταν ένα γλύκισμα από ζύμη, σουσάμι και μέλι. Από τους αρχαίους αναφέρονται και διάφορα άλλα είδη άρτου. Γνωστές επίσης ήταν και οι λαγάνες, ενώ οι Αθηναίοι φουρνάρηδες είχαν καλή φήμη, για τα γλυκίσματα και τις πίτες τους.

Οι αρχαίοι εκτιμούσαν πολύ περισσότερο από τους χριστιανούς, την ύπαρξη του άρτου και θεωρούσαν πως η μεγάλη ποικιλία του ότι ήταν πολυτέλεια, αφού συνήθιζαν να τρώνε μόνο ένα κομμάτι κριθαρένιο άρτο.